Blog, NLP tips, Γνώμες & Απόψεις, Επαγγελματική Διάκριση, Προσωπική Ανάπτυξη

Θολοί Στόχοι

blurry-vision-target-pic

Ζηλεύω τους ανθρώπους που στους στόχους τους ξέρουν τι θέλουν ακριβώς! Είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι.

Οι δικοί μου οι στόχοι τις περισσότερες φορές είναι θολοί. Αναγνωρίζω περίπου το τι θέλω, αλλά δεν είναι και τόσο ξεκάθαροι. Είναι σαν, πρώτα να λειτουργώ και μετά να τους ανακαλύπτω στην πορεία.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι στόχοι μου είναι θολοί και όχι ξεκάθαροι, αλλά, για να λέμε του στραβού το δίκιο, η πραγματικότητα είναι ότι οι στόχοι μου τις περισσότερες φορές είναι θολοί. Σαν σε ομίχλη ή με έντονο πρόβλημα στην όραση.

blurry-vision-target-pic

Στους στόχους κατέληξε η κουβέντα που είχαμε σε μια παρέα, στη βεράντα ενός φίλου. Πρόθυμη μια γνωστή κυρία, σύμβουλός ζωής (life coach) στο επάγγελμα, χωρίς να με γνωρίζει ιδιαίτερα, εξέφρασε με ευκολία την άποψή της, ‘κάνεις εκπτώσεις στους στόχους σου’, μου είπε κατηγορηματικά.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ενοχλήθηκα. Δεν ενοχλήθηκα, για τον όρο ‘εκπτώσεις’ αλλά ούτε και για το γεγονός ότι οι στόχοι μου είναι έτσι. Ενοχλήθηκα για την ευκολία με την οποία κατέληξε στο συμπέρασμα της, χωρίς τη διάθεση να ερευνήσει και εξετάσει ή έστω την περιέργεια να αφουγκραστεί τη διαδικασία της προσωπική μου θολής στοχοθεσίας. Πέταξε εύκολα έναν προσδιορισμό, μια έκπτωση και γι αυτήν τελείωσε το θέμα, εκεί.

Πήρα το κινητό μου και έψαξα λοιπόν στη μεγάλη πηγή πληροφόρησης, το διαδίκτυο. Σκρολάροντας λοιπόν βρήκα κάτι των Ronald Heifetz & Marty Linsky , που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Όρους γύρω από το leadership: technical και adaptive.

Κάνοντας το συνειρμό, μια θα μπορούσε (για εμένα) μια στοχοθεσία να είναι technical, δηλαδή ο στόχος είναι ξεκάθαρος, γνωρίζεις τι ακριβώς θέλεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και το βασικότερο, το λόγο που θες να το κάνεις. Από την άλλη αν είναι adaptive, ξεκινάς με στόχο μη καθαρό, αυτός που έχεις απλά μια αίσθηση και νιώθεις ότι σε τραβάει. Πρώτα λειτουργείς και μετά, στην πορεία, ανακαλύπτεις και διαμορφώνεις το στόχο.

Από link σε link, έφτασα στον Walt Disney. “It is too nebulous to describe, But it looks big and glittering” είχε πει το 1940 όταν έφτιαχνε το Fantasia.

Προσωπικά τον Disney, το θεωρώ χαρισματικό άτομο για όλες τις ταινίες τους, για τον Mickie τον Goofy τον Donald και της ευκαιρίας δοθείσης, διάβαζα για το πώς έφτιαχνε τις ταινίες, και τα τρία στάδια που είχε. 1ο στάδιο του Ονείρου (dreamer): εκεί που είχε την αρχική ιδέα, αφηρημένη, χωρίς φιγούρα, ακανόνιστη, χωρίς αρχή και τέλος, μια απλή ιδέα/σκέψη. 2ο στάδιο του Ρεαλισμού (realistic): εκεί η ιδέα γίνεται σενάριο και ο χαρακτήρας σίγα – σιγά παίρνει σάρκα και οστά, έχει συμπρωταγωνιστές, κτλ. 3ο και τελευταίο στάδιο, αυτό της Κριτικής (Critic), εκεί ο ήρωας και η ιστορία αποκτούνε λεπτομέρειες, το σκηνικό ολοκληρώνεται, η μία σκηνή ακολουθεί την άλλη και στο τέλος ζούνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Κάπου εκεί στο τέλος του άρθρου, κατάλαβα το τι κάνω με τους θολούς μου στόχους, που μέσα στην ομίχλη, προχωράω. Με οδηγό μια αίσθηση, αφηρημένη και ακανόνιστη, μέρα με τη μέρα. Ενεργώ, αξιολογώ και με οδηγό αυτήν την αίσθηση, δίνω σιγά-σιγά μορφή στην ιδέα, περπατάω μέσα σε αυτό το νεφελώδες αλλά δελεαστικό τοπίο και στο τέλος έχω το στόχο μπροστά μου, ολοκληρωμένο.

Κάνω λάθη, το ομολογώ αλλά και ας μην είναι ξεκάθαρος ο στόχος μου, προχωράω. Ίσως να προχωράω γιατί νιώθω ότι είναι σωστό. Ίσως και να προχωράω γιατί αρνούμαι να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια, και να περιμένω να καθαρίσει το τοπίο. Ίσως και να πηγαίνω και στον γκρεμό, δε το ξέρω… νιώθω καλά όμως, αξιολογώ τις καταστάσεις, κάνω διορθώσεις, προχωράω.

Ομολογώ ότι έχω και ξεκάθαρους στόχους. Με αυτούς δεν είναι πρόβλημα. Στους θολούς δεν υπάρχει το manual και εκεί απλά με εμπιστεύομαι και προχωράω.

 

Αθανασόπουλος Γιάννης
ΜΒΑ – Global NLP Trainer