Καιρός του οικοδομείν και του τίκτειν

Η χρονιά που πέρασε ήταν μια χρονιά καθοριστική για τη χώρα μας. Είδαμε δυο φορές να γίνονται εκλογές, ζήσαμε οι νεότεροι τι είναι το δημοψήφισμα και κολυμπήσαμε στα απόνερα του μαζεύοντας αντοχές και παίρνοντας βαθιές ανάσες. Και τι δεν είχε αυτός ο χρόνος, capital controls, προσφυγικό στην πρώτη γραμμή, αναταράξεις στην κοινωνία, στην παιδεία, δηλώσεις κλισέ και δηλώσεις παρακινδυνευμένες και εμάς θεατές ενός χιτσκοκικού έργου. Ωστόσο είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι και βάζουμε γραμμή για τα επόμενα.
Εδώ είναι και το καίριο ερώτημα που θέτει κανείς στον εαυτό του, ποια είναι τα επόμενα και που θέλει να φτάσει, αφού πολλές φορές η ίδια η ζωή είναι εκπλήξεις και υπάρχουν αστάθμητες παράμετροι που χρειάζεται να υπολογίσουμε, να προβλέψουμε και εν τέλει να προσπεράσουμε. Οι στόχοι είναι ένας τρόπος για να οριοθετήσεις την διαδρομής σου και να πλεύσεις εντός των συνόρων που έχεις σκεφτεί για να πας. Οι εξωτερικές συνθήκες είναι σημαντικές , όπως η ομαλότητα των κοινωνικών συνθηκών, η πολιτική σταθερότητα, η οικονομική ασφάλεια που σου εξασφαλίζει η κάθε κυβέρνηση που κρατά το πηδάλιο της εξουσίας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό, αφού η ιστορία έχει αποδείξει το αντίθετο. Και ο κόσμος δομείται πάνω στις αντιθέσεις και η ιστορία του ανθρώπου τίκτεται πάνω στον αγώνα που κάνει για να γεφυρώσει αυτές τις αντιθέσεις.

Σκέφτομαι κάθε που αλλάζει ο χρόνος, τι άλλο μπορώ να κάνω για να γίνω αυτό που είμαι. Είναι δύσκολο το ερώτημα να απαντήσεις ποιος είσαι. Για κάνετε αυτή την ερώτηση μέσα σας; Τι απάντηση λάβατε; Τι συναίσθημα νιώσατε; Τι αίσθηση σας άφησε; Αυτή του ενθουσιασμού ή αυτή της απογοήτευσης; Ο χρόνος που αλλάζει είναι μια ευκαιρία για εσωτερικό διάλογο, για έναν προσωπικό απολογισμό του ότι γίναμε αυτό που είμαστε. Αν δεν προχωρήσαμε και δεν προοδεύσαμε είναι διότι δεν κάναμε αυτό που χρειαζόταν, αν όμως εξελιχθήκαμε είναι διότι τολμήσαμε να σπάσουμε πεπατημένες στρατηγικές, αναξιόπιστες πεποιθήσεις και εγκιβωτισμένα σε μας προγράμματα άλλων.

Και εδώ έρχεται ο Τ.Σ Έλιοτ και με τσιγκλάει, με ταρακουνά και με μετακινεί από τη θέση μου «Σπίτια ζουν και πεθαίνουν : καιρός του οικοδομείν και του τίκτειν /και καιρός του ανέμου να σπάσει το ξεχαρβαλωμένο τζάμι/και να τραντάξει το ξύλινο τοίχο» Η αλλαγή και η νεωτερικότητα στα πράγματα προβάλλεται μέσα από τη δική μας ετοιμότητα για το καινούργιο. Αλλιώς δεν έρχεται, ούτε παραγγέλνεται στο τζίνι με τις τρεις ευχές ευκαιρίες. Το τζίνι είμαστε εμείς και οι ευχές δεν είναι ευχές αλλά δυνατότητες που ανακαλύπτουμε συνεχώς μέσα μας. Ο χρόνος κυλάει προς τα εμπρός και πως να αντισταθεί κανείς στην κανονικότητα της εμπρόσθιας ροής του; Είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει αυτό που χρωστάμε στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που αγαπάμε.

Κατερίνα Σαλαβούρα