Blog, NLP tips

Πως είναι δυνατόν κάποιος να ‘τραβάει την κακή ενέργεια ενός άλλου ατόμου;

Σημείωση: Θα ξεκινήσω με μια ομολογία. Υπάρχουν φράσεις, που με εκπληκτική οικονομία λόγου προσπαθούν να συμπυκνώσουν μια διδαχή, να αποδώσουν νόημα σε μια ιδέα ή εμπειρία, σε συχνότητα διεισδυτικής εκπομπής. Κάποιες φορές πιάνω το ίσως διαστροφικό μυαλό μου, να διακόπτει αυτή την εκπομπή γιατί χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αφομοιώσει και να ενστερνιστεί κάποια από αυτά τα αποφθεύγματα . Ο δικός μου τρόπος λέγεται αιτιολόγηση. Κι εκεί που ίσως να χάνεται η μαγεία, ανοίγει ο μαγικός κόσμος της κατανόησης της λειτουργίας του εγκεφάλου.

Μέρος 1ο
Μελέτες καταγράφουν ότι ακόμη κι αν υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια 30λεπτη δόση αρνητικών σχολίων, παραπόνων από άλλους ο εγκέφαλός μας το επεξεργάζεται σαν να το βιώνουμε οι ίδιοι.
Στο πλαίσιο εργασιών της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών στην Αμερική, αναφορικά σε δραστηριότητα που αναπτύσσει ο εγκέφαλος, με τεχνολογία σάρωσης περιοχών του εγκεφάλου (MRI) , πρόσφατη έρευνα των νευροεπιστημών κατέδειξε ότι κατά τη διάρκεια που το ένα άτομο μιας ομάδας αφηγούταν κάποια ιστορία στους υπολοίπους , υπήρχε δραστηριότητα συγχρόνως η με κάποια δευτερόλεπτα διαφορά, στην ίδια περιοχή στον εγκέφαλο και του αφηγητή και των ακροατών.
Οι μελετητές νευρο επιστήμονες Greg Stephens & Uri Hasson συνέχισαν την έρευνα με αφήγηση ιστορίας σε γλώσσα που δεν γνώριζαν οι ακροατές. Στην δεύτερη περίπτωση διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε καμμία δραστηριότητα στον εγκέφαλο τους σε συγχρονισμό με αυτή του αφηγητή.
Σύμφωνα με το (Νευρο -Γλωσσικό Προγραμματισμό – σύστημα NLP), όπου συνδυάζουμε τις μελέτες με τα ευρήματα των νευρο επιστημών, τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να εκφραστούμε ( λέξεις – σύμβολα) τη χειρίζεται διαφορετικά το μυαλό μας.
Αυτό σημαίνει ότι για να καταλάβει το μυαλό μια λέξη πρέπει να της δώσει σάρκα και οστά με κάποια χαρακτηριστικά εικόνας, ήχου η να τη συνδυάσει με μια εμπειρία με κάτι που βίωσε. Η γλώσσα του εγκεφάλου αν θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε όσο πιο απλά γίνεται, συντίθεται από ερεθίσματα τα οποία σχετίζονται με τις πέντε αισθήσεις μας. Δηλαδή ο εγκέφαλος καταγράφει και αναγνωρίζει εικόνες , ήχους , γεύσεις, οσμές, πίεση στο δέρμα που προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον όπως και από το εσωτερικό περιβάλλον με τη μορφή σκέψεων, ιδεών, συναισθημάτων).
Ετσι αν κάποιος μας πει για παράδειγμα «μην σκέφτεστε ότι έξω βρέχει» ο εγκέφαλος ,ασυναίσθητα και χωρίς να το συνειδητοποιούμε τις περισσότερες φορές, αρχίζει να ανακαλεί στοιχεία για να αναπαραστήσει εσωτερικά και να προσδιορίσει, να αναγνωρίσει, το θέμα – που στη συγκεκριμένο παράδειγμα λέγεται βροχή – για να καταλάβει και να οργανώσει το τι πρέπει να γίνει γύρω από αυτό.

Μέρος 2ο
Το 2007 στο Harvard Medical School διενεργήθηκε μια μελέτη με εθελοντές. Τους δόθηκε να μάθουν να παίζουν μια μουσική άσκηση στο πιάνο με το ένα χέρι. Στους μισούς από τους εθελοντές ζητήθηκε να μάθουν να παίζουν την άσκηση πολύ καλά κρατώντας το ρυθμό στα δάχτυλα σύμφωνα με το μετρονόμο στα 60 χτυπήματα το λεπτό, δηλαδή ένα χτύπημα το δευτερόλεπτο, επί δύο ώρες κάθε μέρα για μία εβδομάδα. Στους άλλους μισούς ζητήθηκε να μάθουν το κομμάτι σκεφτόμενοι τις κινήσεις των δαχτύλων στο πιάνο. Στο τέλος της άσκησης και οι δύο ομάδες υπεβλήθησαν σε ένα τεστ μαγνητικής ενδοκρανιακή διέγερσης που επέτρεπε στου επιστήμονες να παρατηρήσουν τη λειτουργία των νεύρων.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι και στις δύο ομάδες η έκταση της διέγερσης στον εγκεφαλικού φλοιού που αντιστοιχούσε στην κίνηση των δαχτύλων είχε εξαπλωθεί σε γειτονικές περιοχές. Κι ενώ αυτό επιβεβαίωνε προηγούμενες ανακαλύψεις επιστημόνων αναφορικά στην σχέση της πρακτικής εξάσκησης και της εγκεφαλικής ανάπτυξης καθώς επίσης και στην σημασία και στην επίδραση της νοητικής προπόνησης – πράγμα που ήδη εδώ και χρόνια έχει βρεί εφαρμογή στον αθλητικό κόσμο – ένα άλλο θέμα που επιβεβαιώθηκε είναι ότι ο εγκέφαλος δεν ξεχωρίζει μια πραγματική από μια νοητική εμπειρία.
Πόσοι από εμάς ενώ βλέπαμε μια ταινία, στο κρίσιμο σημείο διαπιστώσαμε ότι κρατούσαμε την αναπνοή μας, ή ότι ζαρώσαμε στη θέση μας, ή ότι τα χέρια μας είχαν ιδρώσει, ή ότι μας ήρθε να συμμετέχουμε, να φωνάξουμε; Και όμως, είναι ένα έργο που παίζεται σε μια οθόνη. Και παρ’ όλα αυτά επιδρά μέσα μας, παρασυρόμαστε, γινόμαστε μέρος του έργου. Και αυτή η αντίδραση δεν απέχει από την καθημερινή πραγματικότητα;
Το μυαλό δεν μπορεί να ξεχωρίσει πότε κάτι το βιώνει πραγματικά η αν το σκέφτεται.
Ετσι μια θύμηση από μια παρελθούσα εμπειρία είναι αρκετή για να ξυπνήσει συναισθήματα σαν μια ταινία που προβάλλεται ξανά στο νου μας. Από την άλλη, όταν κάποιος σκέφτεται για κάτι που είναι να συμβεί στο μέλλον, παράγει και κατασκευάζει στο μυαλό του ένα έργο στο παρόν. Αντίστοιχα κι όταν ακούει μια διήγηση, κάτι που του λεν οι άλλοι, το σύστημα συμπαρασύρεται σε μια διαδικασία να το δεί, να το επεξεργαστεί και να καταλάβει αυτό που λέγεται. Το μυαλό μετατρέπεται σε στούντιο παραγωγής ταινιών, τα ειδικά εφέ εικόνας και ήχου ενεργοποιούνται και μέσα από βιολογικές και χημικές διεργασίες από τον εγκέφαλο, διεγείρονται συγκεκριμένοι αδένες και εκκρίνουν ουσίες οι οποίες προσδίδουν τα συναισθήματα.
Οι νευροεπιστήμονες αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλος του ενήλικα διαθέτει εντυπωσιακή πλαστικότητα – την ικανότητα δηλαδή της ανασύστασης και της αναδόμησης των λειτουργιών του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος ανταποκρινόμενος τόσο σε πραγματικές εμπειρίες όσο και σε σκέψεις.
Εξασκώντας τη σκέψη μας όπως οι παίκτες του πιάνου που έπαιζαν με τη φαντασία τους, μπορούμε να αυξήσουμε τις νευρικές απολήξεις και τις συνδέσεις των συνάψεων στον ιππόκαμπο, πράγμα το οποίο καταλήγει στην ανάπτυξη της ικανότητας να κρατάμε και να επεξεργαζόμαστε νέες πληροφορίες.
Επιπλέον μαθαίνοντας να ελέγχουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, όπως είμαστε εκτεθειμένοι στα διάφορα ερεθίσματα στο περιβάλλον μας, μπορούμε να αναδιοργανώσουμε την εγκεφαλική δραστηριότητα και να προσαρμοζόμαστε δημιουργικά σε νέες καταστάσεις.

Αλεξάνδρα Γ. Ευθυμιάδου
Ph.D. HRD
Licensed Global NLP Trainer