210 62 33 450
Το λες και το εννοείς όπως πραγματικά το έχεις στο μυαλό σου; Οι λέξεις δημιουργούν τον κόσμο και οι λέξεις είναι ο κόσμος μας για αυτό και η δήλωσή τους σε πολλές περιπτώσεις είναι σχεδόν δεσμευτική για αυτόν που τις εκφωνεί και τις μοιράζεται με τους άλλους. Όμως, αυτό δεν είναι παρά μια απλοϊκή τοποθέτηση για το τι σημαίνει η γλώσσα ως εργαλείο επικοινωνίας. Αν υποθέσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο αποθηκεύουμε και οργανώνουμε τις εμπειρίες μέσα μας στηρίζεται στο τι είδαμε, ακούσαμε, αισθανθήκαμε, τότε οι εμπειρίες μας είναι περιοριστικές ή απεριόριστες όσο και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να δώσουμε νόημα στα πράγματα.
Φυσικά, οι εμπειρίες μας είναι εκείνες που δίνουν νόημα στις λέξεις και ευτυχώς που οι εμπειρίες είναι τόσο διαφορετικές γιατί αλλιώς η ζωή μας θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσα. Η σκέψη μας δεν καθορίζεται μόνο από τη γλώσσα μας αλλά κυρίως από το συνονθύλευμα εικόνων, ήχων, και αισθημάτων που βιώνουμε. Επομένως το πώς θα εκφράσουμε κάτι είναι μια αυτόματη διαδικασία του εγκεφάλου μας που δίνει εντολή στους μετωπιαίους λοβούς -μέρος του εγκεφάλου μας- οι οποίοι ελέγχουν τη συνείδηση που έχουμε για τις πράξεις μας, την κρίση μας για ό,τι συμβαίνει στις καθημερινές μας δραστηριότητες, τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε, καθώς και τη γνώση του νοήματος των λέξεων που επιλέγουμε.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτη οι έννοιες και οι σημασίες είναι στοιχεία τής νόησής μας, είναι μέσα στο μυαλό μας. Άρα, πρέπει να κάνουμε έναν σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην εσωτερική και στην εξωτερική πλευρά τής γλωσσικής επικοινωνίας, ανάμεσα στο τι υπάρχει μέσα και έξω από τη γλώσσα. Ο φιλόσοφος Austin υποστηρίζει οτι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη γλώσσα από τη σημασία των λέξεων και των φράσεών της. Ο Austin ήταν πεπεισμένος ότι δεν χρησιμοποιούμε απλά τη γλώσσα για να πούμε πράγματα (να κάνουμε δηλώσεις), αλλά για να κάνουμε πράγματα (να επιτελέσουμε πράξεις). Ήταν αυτή του η άποψη που τελικά τον οδήγησε σε μια θεωρία των λεγομένων προσλεκτικών ή ενδολεκτικών πράξεων (illocutionary acts), μια θεωρία που εξετάζει τι είδους πράγματα κάνουμε όταν μιλάμε, πώς τα κάνουμε και πώς οι πράξεις μας μπορεί να «επιτύχουν» ή να «αποτύχουν» Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία μιας δήλωσης είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή λέγεται και φυσικά αν αυτό που δηλώνεται είναι εφικτό να γίνει.
Για παράδειγμα το να θέσει κάποιος ένα στόχο και να τον υλοποιήσει είναι σημαντικό να τον ορίσει σε παροντικό χρόνο, να είναι μετρήσιμος δηλαδή σε τι βαθμό μπορεί να τον ελέγξει κανείς για να επηρεάσει την επίτευξη του, να είναι ρεαλιστικός και να διαπνέεται από ένα ισχυρό κίνητρο. Επομένως το αρχικό ερώτημα που τέθηκε απαντάται με το πώς ορίζουμε κάθε φορά τις λέξεις μέσα μας, τι υπόσταση θέλουμε να τους δώσουμε και που θέλουμε να μας πάνε.
Αν η ζωή ήταν ένα κυνήγι λέξεων το πιο πιθανό θα ήταν να θηρεύουμε απλώς λέξεις χωρίς νόημα και να τις κάνουμε λάφυρα για να τις επιδεικνύουμε. Όμως η ζωή είναι κάτι περισσότερο από αυτό, είναι μια αυτόματη διαδικασία που ορίζεται από τις επιθυμίες μας, τις προθέσεις και τις ενέργειες μας και οι λέξεις είναι το μέσο για να τις επικοινωνήσουμε στους άλλους, πολύ περισσότερο να τις μετουσιώσουμε μέσα μας ως μορφή. Εκείνη τη στιγμή που περιμένουμε απαντήσεις για το εντελές κατά την αριστοτελική έννοια, βιώνοντας τις αδυναμίες μας, τους ανεκπλήρωτους πόθους μας, τις βασανιστικές ανησυχίες μας, τις ατελείς συμπτώσεις των πραγμάτων και τα όνειρα μας, διαλέγουμε τις λέξεις που θα μας πάνε παρακάτω, στην ανακάλυψη των πραγμάτων.