«Οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν είναι αυτοί που δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν, αλλά είναι αυτοί που δεν μπορούν να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν.»
Αυτή η φράση, αποδίδεται στον Alvin Toffler και στο βιβλίο του Future Shock (1970)

Το να «ξεμάθει» κανείς είναι τόσο σημαντικό όσο το να μπορεί να μάθει. Με δεδομένα τα όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο , αυτή η ιδέα γεννά το εξής ερώτημα . Πόσο ευέλικτοι είμαστε ως άτομο/μονάδα, ως μέλος ομάδας η οικογένειας, ως σύντροφος ως επαγγελματίας στο να ξεμάθουμε – να ξεχάσουμε κάτι που νομίζαμε ότι ίσχυε ενώ πλέον μπορεί να μην είναι χρήσιμο ή να μην ισχύει;
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς έχει σχέση με την προσωπική χαρτογράφηση που έκανε με βάση τις εμπειρίες του. Αυτή η χαρτογράφηση συνήθως αποκαλύπτει στοιχεία για το σκεπτικό που υιοθετούμε και προσφέρει την πιο αποδεκτή εξήγηση που δίνουμε για πράγματα και καταστάσεις. Το να επενδύσουμε στο να αναγνωρίσουμε το τι αντιλαμβανόμαστε ως σωστό , οικείο , θεμιτό μέχρι τώρα, είναι ένα πρώτο βήμα για να επανεξετάσουμε τα πράγματα, και αν χρειαστεί και να τα επαναπροσδιορίζουμε.
Αναβαθμίζουμε τα κινητά μας κάθε λίγο. Πόσο συχνά αναβαθμίζουμε το μυαλό μας;