Το ράσο κάνει τον παπά

Στη Δημοκρατία της Γκάνα, υφίσταται ένας ιδιαίτερος νόμος. Για να χωρίσει ένα ζευγάρι, οφείλει να εμφανιστεί μαζί, στον χώρο της Νομικής αρχής για την κατάθεση της αίτησης διαζυγίου και μάλιστα ντυμένοι κι οι δυο με τα γαμήλια τους.

Ο κοινός τόπος στην υπόθεση του γαμοδιαζυγίου είναι πολύ παραπάνω από ενδυματολογικός και στυλιστικός.

Το μέλλον πρώην ζεύγος περνά μια διαδικασία που θα μπορούσε να περιγραφεί ως η αντιστροφή της έγγαμης χρονογραμμής τους. Φτάνει μαζί στο δημόσιο κτίριο, περιμένει στην αίθουσα αναμονής που καλείται Divorce Room, όπου εν πλήρη απαστράπτουσα περιβολή, συναθρίζεται με άλλα προσεχώς πρώην ζεύγη ανάμεσα σε φουρό, τούλια, παπιγιόν και πέπλα, χωρίς μουσική, αφρώδεις οίνους και χειροκροτήματα όπου το ευχολόγιο περιορίζεται στο να επιζήσετε, από το άλλοτε να ζήσετε…
Ο νομοθέτης αν και έχων έλλειψη πολλών βασικών σε μια χώρα με πάμπολλα οικονομικά ζητήματα και όχι μόνο, γνωρίζει πως για κάποια πράγματα αρκεί να βάλεις το μυαλό του ανθρώπου στο παιχνίδι.

Μπορεί το ράσο να μην κάνει τον παπά αλλά και παπάς άνευ ράσου δεν τελεί λειτουργία…

* αναδημοσίευση φωτoγραφίας από thereisnews.com

Στο NLP πολύ συχνά σε διάφορες τεχνικές λέμε μπες στο ανάλογο state, δηλαδή ζητείται από τον Trainer στον εκπαιδευόμενο να φέρει τον εαυτό του στην ίδια κατάσταση την οποία μελετά, ανακαλώντας όλα εκείνα τα οπτικά, ακουστικά, κιναισθητικά ερεθίσματα που είναι τα κομματάκια, τα οποία συνθέτουν το παζλ μιας εμπειρίας, η οποία συνδέεται με ένα άρρηκτο συνοδό συναίσθημα. Αυτά τα αναρίθμητα κομματάκια, βρίσκονται σε πλήρη ετοιμότητα στο Υποσυνείδητό μας, σε θερμοκρασία άμεσου σερβιρίσματος και μόλις δοθεί από τον φλοιό -όπου εδρεύει η Λογική σκέψη- εντολή, φουρνίζονται σε πλήρη παρρησία αρωμάτων, χρωμάτων και γεύσεων. Αν η εμπειρία είναι καταχωρημένη από τον εγκεφαλό μας στα τεφτέρια με τα ευχάριστα, όλα καλώς καμομμένα. Χαράς χαρούμενοι, διατυμπανίζουμε και με την ελάχιστη μικροκίνηση του σώματος και του προσώπου μας αυτή την ευφορία και κανείς δε χρειάζεται μισή λέξη για να πειστεί γιαυτό. Άλλωστε η χαρά δεν αφήνει κανέναν να κρυφτεί.

Αν η εν λόγω εμπειρία είναι γραμμένη στα κατάστιχα τα μαύρα, ο μηχανισμός είναι σχεδόν ίδιος μέχρι κάποιο σημείο, ως προς την αποτύπωση της ανάκλησης της εμπειρίας με εκφράσεις προσώπου ή μικροκινήσεις σώματος, ρυθμό αναπνοής και παλμούς, που ιχνογραφούν την αρνητική εγγραφή. Όμως εδώ, στην εγγραφή αυτή ενεργοποιεί το κέντρο του πόνου στον εγκέφαλο και η αμυγδαλή, η οποία άκοπα επαγρυπνά για την επιβίωση μας, ξυπνά και σημαίνει συναγερμό σε όλο το σύστημα, για να αποφύγει τον πόνο και να βεβαιωθεί πως το έχουμε όλοι καταλάβει, ανοίγει και τις βρύσες για να ρέει η κορτιζόλη, η αδρεναλίνη κι άλλες τοξικές φιλενάδες τους.
Πρακτικά δεν έχουμε – ακόμη- χρονοκάψουλα να πηγαίνουμε μπρος πίσω στις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας με ένα γιγάντιο μπλάνκο και να σβήνουμε ό,τι μας χαλάει τη μόστρα. Η όλη ανάκληση των εμπειριών μας σε πλήρες εμπειρικό πλουραλισμό βασίζεται στη μεγαλειώδη ύπαρξη των αντικατοπτρικών νευρώνων. Ο εγκέφαλος μας μέσα σε όλη του την τελειότητα, δεν είναι σε θέση να διαχωρίζει μια φανταστική εμπειρία από μια αληθινή κι έτσι μποέμ και large που είναι, του δίνει και καταλαβαίνει σε πλούτο ερεθισμάτων. Τις πιο πολλές φορές για να ενεργοποιηθεί αυτό το: “act as if” για να μπούμε ακριβώς στα ρούχα και στα παπούτσια αυτής της περί ου ο λόγος κατάστασης, χρειάζεται είτε μια οδηγία, ένα κάλεσμα, είτε ένα ερέθισμα, ένα Trigger… που λέμε και στα Ελληνικά.

Ένα γεγονός ερέθισμα, το οποίο σαν άγκυρα πάει και δένεται σε αυτό και δεν το κουνάει ρούπι.

Τα πράγματα βέβαια γίνονται αστραπιαία και σε καμία περίπτωση στους χρόνους που τα περιγράφω, διότι αν η επιβίωση μας ήταν στα χέρια της ανάγνωσης και της περιγραφής κι όχι της θορυβώδους αμυγδαλής ζήτω που καήκαμε.

Οι Άγκυρες στο NLP είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο και με το Α κεφαλαίο…

Όμως όλοι έχουμε εμπειρία από την αφεντιά τους κι ας μη γνωρίζουμε τη θεωρία πίσω από τη Νευροβιολογία τους.

Αρκεί να δει κάποιος στο δρόμο αυτό που θεωρεί κακό σημάδι. Αρκεί να χτυπήσει στο ημερολόγιο Χριστούγεννα, να εμφανιστεί μια φωτογραφία, να είναι η ώρα της μισθοδοσίας ή και να εμφανιστεί στην άκρη του ματιού η ζυγαριά στο μπάνιο μετά από σαββατοκύριακο λουκούλιας δραστηριότητας, να χτυπήσει ο συναγερμός στο μετρό και τόσα άλλα. Όλα αυτά είναι μικρές ή μεγάλες άγκυρες που άμα τη εμφανίσει τους σε δευτερόλεπτα, αν όχι κλάσματα, μας βάζουν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση κι ανοίγουν το κουτάκι με τις συγγενείς εμπειρίες και συναισθήματα. Μετά ακολουθούν στην ιστορία τα ευκόλως συμπεριφορικά εννοούμενα, που προφανώς παραλείπονται.

Στη Γκάνα, λοιπόν, τα ποσοστά διαζυγίων είναι πολύ χαμηλά. Δεν είναι της παρούσης να εξεταστεί αν και γιατί η Πολιτεία κρίνει πως οι γάμοι πρέπει να κρατιούνται, είτε είναι λειτουργικοί είτε όχι, άλλωστε πάλι ομιλούντες NLP έχουμε χρέος να σεβόμαστε το μοντέλου του κόσμου των άλλων, προσώπων και κοινωνιών και το ημέτερο πρώτιστα. Γεγονός είναι πως το νυφικό και το γαμπριάτικο είναι μια άγκυρα, δεμένη στα βάθη των ωκεανών εκείνων που πλέουν όλοι οι λόγοι που ταξίδεψαν το μαζί κι όχι το χώρια.

Όσο άτοπο κι αν είναι να τραβολογιέται κανείς σε αίθουσες διαζυγίου με το πέπλο, ωστόσο αυτή η μία άγκυρα του νυφικού και της βέρας είτε κάνει όλες τις άλλες διαχωριστικές άγκυρες να καταρρεύσουν αίφνις, είτε ο λόγος του να γίνουν οι δρόμοι χωριστοί είναι τόσο ευθύγραμμος με το μέσα των ανθρώπων αυτών, που το έξω δεν είναι παρά μια απλή τυπική διαδικασία, με λίγο από ενδυματολογική εξτραβαγκάντσα.

από τη Μαριάννα Αντωνακάκη
NowLetPlay® founder