Μια επίσκεψη στον κτηνίατρο

«Πάω τον Λάκη στον κτηνίατρο» μου λέει στο τηλέφωνο η φίλη μου Κατερίνα. «Θες να έρθεις για παρέα; Τα παιδιά είναι φροντιστήριο και δε θέλω να πάω μόνη μου;» κάπως έτσι βρέθηκα στο κάθισμα του συνοδηγού, με την ανάσα του Λάκη στο αριστερό μου αφτί.

Ο Λάκη, είναι ένα ημίαιμο, το οποίο μάζεψαν τα παιδιά της Κατερίνας από το δρόμο πριν από μερικά χρόνια. Χαριτωμένος, παιχνιδιάρης, με αδυναμία στα κορδόνια παπουτσιών, δεν αφήνει ευκαιρία για παιχνίδι και μονίμως γαυγίζει σε ό,τι του τραβάει την προσοχή.

Πολλοί έχουμε κατοικίδια, που προσέχουμε, φροντίζουμε και αγαπάμε, τα οποία ίσως να τα θεωρούμε και μέρος της οικογένειάς μας. Κάπως έτσι κάνει και η Κατερίνα. Ο Λάκη είναι μέλος της οικογένειάς της.

Ήμασταν σχεδόν ένα τέταρτο στο αυτοκίνητο και ο Λάκης δεν είχε γαβγίσει καθόλου. «Τι έχει ο Λάκη;» τη ρωτάω. «Πολύ ήσυχος είναι σήμερα!» Γι’ αυτό τον πάω στον κτηνίατρο, μου απαντάει, είναι τρεις – τέσσερεις ημέρες τώρα που δεν έχει γαβγίσει καθόλου. Ακόμα και η γειτόνισσα, το πρωί, με ρώτησε αν είναι καλά.

Στον κτηνίατρο φτάσαμε λίγο νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η γραμματέας του βγήκε τρέχοντας να μας πει να κάνουμε μια μικρή βόλτα, καθώς ο γιατρός εξέταζε μιας μεγάλης ηλικίας γάτα και δεν ήθελε να συναντηθεί με σκύλο. «Είναι ωραίος γιατρός» μου λέει, «θα σου αρέσει πολύ»

Δεν είχαν περάσει 2 λεπτά, και μας κάλεσε να μας ενημερώσει ότι η γάτα έχει φύγει και ο γιατρός μας περιμένει.

Όταν μπήκαμε ο Λάκη έτρεξε στη γραμματέα κουνώντας την ουρά του για να απολαύσει τα χάδια της. Πρέπει να ομολογήσω ότι περίμενα μια πιο φοβισμένη είσοδο στο κτηνιατρείο. Θυμάμαι με το δικό μου σκύλο, έδινα μάχες για να μπει μέσα, με την ουρά διπλωμένη κάτω από τα πόδια, να ψάχνε να βρει σημείο να πιαστεί με τα νύχια της, να τρέμει και να σε κοιτάει στα μάτια, λες και δεν ήθελα το καλό της.

Κάθισα λοιπόν σε μια καρέκλα σε απόσταση και παρακολουθούσα τον γιατρό, που περίμενε τη σειρά του για τα χάδια του Λάκη στην είσοδο ενώ ξεκίνησε να μιλάει με τη Κατερίνα σχετικά με τα νέα της και την οικογένεια της. Πρέπει να ομολογήσω ότι ξαφνιάστηκα με τις λεπτομέρειες που θυμόταν.

Ενώ μίλαγαν, ο Λάκη πήγε στο γιατρό, ο οποίος τον χάιδευε με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Και ενώ η Κατερίνα είχε αρχίσει να μιλάει για την ανησυχία της και να απαντάει σε ερωτήσεις του κτηνιάτρου για την αλλαγή στη συμπεριφορά του Λάκη, ο γιατρός άλλαξε τον τρόπο που τον χάιδευε συνέχεια. Άλλες φορές ήταν εστιασμένο σε σημεία άλλες ήταν επιφανειακό. Άλλες φορές του πείραζε τα αυτιά, άλλες το στόμα ή τη μύτη, άλλες τα πόδια και ο Λάκης να απολαμβάνει την άτυπη εξέτασή του ενώ κάπου-κάπου τιναζόταν λες και ήταν βρεγμένος και ήθελε να διώξει το νερό από πάνω του.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η πιο γρήγορη εξέταση σκύλου που είχα παρακολουθήσει και ο Λάκη, ίσως ο ποιο συνεργάσιμος σκύλος.

Η εξέταση κράτησε λίγο και η διάγνωση ήταν ένα απλό κρυολόγημα. Φύγαμε από το κτηνιατρείο για το αυτοκίνητο, με το Λάκη φανερά χαρούμενο να καταπίνει ένα μικρό μπισκότο σε σχήμα κόκαλο που του είχαν δώσει.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο γιατρός με έναν μαγικό τρόπο γνώριζε πώς να συντονίζει και να συντονίζεται και με το ζώο και τον ιδιοκτήτη. Κατάφερε γρήγορα να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ασφάλειας και για τους δύο. Να χαλαρώσει ζώο & ιδιοκτήτης. Σίγουρα όλοι οι γιατροί είναι άρτια κατηρτισμένοι, να κάνουν τη σωστή διάγνωση, επιτυχημένες επεμβάσεις, και μπορούν να διαχειριστούν τα ζώα, αλλά αυτός ήταν ή χαρισματικός, ή είχε παρακολουθήσει κάποια ειδική εκπαίδευση πάνω στην επικοινωνία για κτηνιάτρους.

«Δεν είναι κορυφαίος γιατρός;» διακόπτει το συνειρμό μου η Κατερίνα. «Έχω αλλάξει πολλούς γιατρούς, αυτόν δεν θα τον αλλάξω ποτέ μου λέει. Μπορεί και κάνει το ζώο να νιώθει άνετα και χαλαρά μαζί ενώ παράλληλα λέω και εγώ τα δικά μου. Όσες φορές και αν τον έχω καλέσει στο τηλέφωνο, μου έχει απαντήσει και με έχει συμβουλέψει. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Άσε που δεν έχει κάνει ποτέ λάθος, έχω μιλήσει με πολλούς σκυλο-γονείς. Είναι ο καλύτερος, με καταλαβαίνει και με κάνει να νιώθω σιγουριά ρε παιδί μου.….» Η Κατερίνα είχε ξεκινήσει και αν δε τα έλεγε όλα δε θα σταμάταγε.

Όπως και να έχει, θα ήθελα και ο δικός μου ο σκύλος να είχε έναν τέτοιο γιατρό.