Έχουμε τουλάχιστον μάθει να χανόμαστε

Πόσα ξέρεις εσύ….

Έχουμε τουλάχιστον μάθει να χανόμαστε

Έχει τύχει σε πολλούς από μας να μπλέκουμε δημιουργικά στα δίχτυα του χρόνου, να ξεχνάμε ή να αβάλουμε, να γεμίζουμε τη λίστα με όσα θέλουμε να κάνουμε ή να αγριοκοιτάμε στο τέλος της μέρας τη λίστα με όσα καταφέραμε να κάνουμε.

Για όλα ίσως, καθοριστικό ρόλο παίζει το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε την κατάσταση και αυτό ορίζει το συμπέρασμα με το οποίο επιλέγουμε να διαβάσουμε την πραγματικότητά μας.

Ένας αγαπημένος φίλος μου θύμησε με τηλεφώνημά του πως το σύστημα NLP είναι τόσο παλιό όσο ο ίδιος ο άνθρωπος και τόσο σύγχρονο που καταφέρνει να έχει εφαρμογή παντού και πάντα.

Όταν είδα το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου, ταυτόχρονα ξεπήδησαν δυο σκέψεις στο μυαλό μου. Από τη μία χάρηκα πολύ που μου τηλεφωνούσε για να μιλήσουμε κι από την άλλη ήταν εκείνο το αμήχανο συναίσθημα όταν έχεις πολύ καιρό να μιλήσεις με αγαπημένο σου πρόσωπο και μια μικρή ενοχή ή θλίψη γρατζουνά τις άκρες της σκέψης.

> Μα πού είσαι; μου λέει, τι κάνεις;

> Είμαι πολύ καλά, απάντησα και χαίρομαι που σε ακούω…

> Κι εγώ, έσπευσε να τονίσει εκείνος, αλλά χαθήκαμε…

> Ναι.. χαθήκαμε συμφώνησα κι εγώ, αν μη τι άλλο τώρα ξέρουμε πώς να χανόμαστε.

Και τα γέλια που ακολούθησαν κι από τις δύο γραμμές του τηλεφωνήματος έπνιξαν στο χιόμουρ την όποια αμήχανη σκέψη.

Έχουμε εκπαιδευτεί από το σύστημα, τα σπίτια μας, τις κοινωνίες να κολλάμε επικριτικά χαρτάκια στις συμπεριφορές μας, λες και τρέχουμε σε αγώνα δρόμου καθημερινά για το ποιος θα πετύχει μεγαλύτερο σκορ στις ετικέτες.

Στα χρόνια αυτά που ασχολούμαι με το σύστημα NLP, έχω εκπαιδευτεί στις επιστημονικές τεχνικές του κυρίως όμως, έχω εκπαιδεύσει την ιδιοσυγκρασία μου να μπορεί να βλέπει την εκπληκτική ολότητα μιας συμπεριφοράς ανεξάρτητα από το πως κρίνεται λόγω συνθηκών ή αντιλήψεων.

Αυτός ο τέλειος αλγόρυθμος που ξεδιπλώνεται στην ακεραιότητα του πώς κι όχι στην περιοριστική ερώτηση του γιατί, δείχνει πως για κάθε τι που κάνουμε, από κείνα που μας αρέσουν κι από κείνα που δε μας αρέσουν, υπάρχει πίσω ένας ολόκληρος μηχανισμός από εγκεφαλικές, συναισθηματικές, πεποιθησιακές και σωματικές λειτουργίες που αν απομονωθούν εργαστηριακά, προς μελέτη, αποκαλύπτουν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δε στέκει ερασιτεχνικά όταν εκφράζεται ως συμπεριφορά.

Καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, κατάλληλο ή ακατάλληλο ότι εκφράζεται ως εξωτερικό φέρσιμο, είναι το παιχνίδι που φαίνεται ως συνέχεια ενός εσωτερικού παιξίματος που δε φαίνεται.

Αυτή η σφιχτή πλέξη ανάμεσα στο inner / outer game, θυμίζει τη λογική του παγόβουνου, αυτό που φαίνεται είναι μόλις η κορυφή που στηρίζεται σε μια ογκωδέστερη κι αθέατη βάση.

Το εσωτερικό μας παιχνίδι που είναι μια καλοστημένη παρτίδα ανάμεσα στις αξίες, τις πεποιθήσεις μας, την ιδιοσυγκρασία μας, τις εμπειρίες μας και τις μνήμες αυτών, τα συνοδά τους συναισθήματα και το καλιμπράρισμά τους από εμάς και τους γύρω μας, πετά φύλλα στο εξωτερικό του παίξιμο φτιάχνοντας συμπεριφορές, μανιέρες, εδραιωμένα μοτίβα φέρεσθαι, κατεβάζοντας ένα νέο φύλλο για την επόμενη κίνηση από το μέσα μας, τραβώντας την παρτίδα εις το διηνεκές.

Ανακαλύπτοντας το πώς είναι δομημένη αυτή η ζεύξη ανάμεσα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό παιχνίδι, έρχεται μαζί η αποθυμοποίηση και η επαναμυθοποίηση των συμπεριφορών, ως ένα ανθρώπινο γέννημα που φέρει το τέλειο DNA των γονέων του, του Νου και της Συμπεριφοράς, των άυλων σκέψεων και των αισθήσεων.

Η αποτύπωση μιας συμπεριφοράς, για τη διακριτή αποτελεσματικότητά της, το αποκαλούμενο modeling κατά την ορολογία του στο NLP, δικαίως θεωρείται η τεχνική των τεχνικών, καθώς αποτυπώνει, ιχνογραφεί και καταγράφει και στην ελάχιστη λεπτομέρειά της μια συμπεριφορά ένθεν κι ένθεν. Τι γίνεται «μέσα» και τι συμβαίνει «έξω». Πώς γίνεται αυτό εσωτερικά και πως εκδηλώνεται εξωτερικά.

Το Modeling δεν αποτελεί μόνο το μάστερ κλειδί που ξεκλειδώνει τον τρόπο για να πετύχουμε κάτι που θέλουμε, για να κάνουμε δικό μας, στο στυλ μας, κάτι που μας αρέσει στους άλλους και ποθούμε να εντάξουμε στο ρεπερτόριό μας, κυρίως αφαιρεί τα γυαλιά της κριτικής από τη ματιά μας και μας χαρίζει το «μαγικό» καπέλο της επιστημονικής, δημιουργικής περιέργειας. Κάνει επανεκκίνιση στην αρχή εκείνη με την οποία εξελιχθήκαμε ως είδος, μάθαμε ως παιδιά, προοδεύουμε ως ενήλικες, αλλάζουμε ως ικανοί χαμαιλέοντες του φέρεσθαι…

Και φέρει ακόμη ένα επιπλέον κέρδος…
Αν ξέρεις τι να μην κάνεις, οδηγείσαι στο να γνωρίζεις τι χρειάζεται να κάνεις.

Το modeling, ως τεχνική, σπα ηχηρά την πολώση: επιτυχία ή αποτυχία.

Αρκεί να αλλάξει και το πως διάβαζουμε αυτά τα δύο… με μια νέα ερώτηση:
τι είναι αυτό που παίρνουμε όταν δεν έχουμε αυτό που θέλουμε να πάρουμε?
Αν λοιπόν ξέρουμε πως να χανόμαστε, ξέρουμε και τι να μην κάνουμε με σκόπο να βρεθούμε….