Blog, NLP tips, Γνώμες & Απόψεις

Η δικτατορία της θετικής σκέψης

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μυηθεί στο να κάνουν «θετικές δηλώσεις» προκειμένου να πετύχουν αυτά που θέλουν. Διαπιστώνουν όμως στην πορεία ότι πασχίζουν, προσπαθούν με σκαμπανεβάσματα, χωρίς πάντα ολοκληρωμένο ουσιαστικό ορατό αποτέλεσμα, ίσως ότι χάνουν και το χρόνο τους. Έχουμε δε παρατηρήσει ότι οι πιο αποτελεσματικές δηλώσεις τελικά είναι οι αρνητικές. «Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω». «Δεν είμαι τυχερός», « Δεν είμαι καλός σ’ αυτό», «Δεν υπάρχει ευτυχία για μένα». Ότι από αυτές τις δηλώσεις μπει στο μυαλό κάποιου βγαίνει την πραγματικότητα με ευκολία και ακρίβεια εις απόδειξη των λεγομένων.

Κι απορεί κανείς γιατί, τι συμβαίνει; Το μυαλό μας διέπετε από δύο εξουσίες και θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σ αυτές ως τη νομοθετική και την εκτελεστική. Η πρώτη σκέφτεται και αποφασίζει για το τι είμαστε τι έχουμε ή όχι. «Έχω ότι θέλω», «Είμαι λαμπρό μυαλό», «Είμαι απαισιόδοξος». Η δεύτερη μορφή εξουσίας έχει ως έργο την εκτέλεση του τι σκέφτεται και έχει αποφασίσει η πρώτη, επεξεργαζόμενη στοιχεία και πληροφορίες για να αποδείξει και να θέσει σε ισχύ την συγκεκριμένη πεποίθηση. Εφόσον οι δηλώσεις ταιριάζουν με το μέσα μας , τα πιστεύω μας, τις εσώτερες σκέψεις μας, τότε όλα μέλι γάλα αρμονικά και ειρηνικά. Δεν συμβαίνει κάτι πέρα από αυτό που έχει ο οργανισμός μας συνηθίσει. Το ένα στηρίζει το άλλο χωρίς ζόρι, αβίαστα, εύκολα.

Όταν όμως κάποιος στέκεται μπρος στον καθρέφτη και επαναλαμβάνει «Πάω καλύτερα», «πετυχαίνω το στόχο μου» ξεκινά δηλαδή να κάνει μια θετική δήλωση, πολλές φορές δημιουργούνται εσωτερικές συγκρούσεις και εγείρονται αμφιβολίες και αμφισβητήσεις από μέσα του. Και πως το καταλαβαίνει κανείς αυτό; Από εσωτερικές σκέψεις και εσωτερικές φωνούλες που αναδύονται εκείνη τη στιγμή, ή από ένα άβολο συναίσθημα, ή ένα ατυχή φευγαλέο ανεπαίσθητο ίσως μορφασμό του προσώπου. Αυτό σημαίνει ότι ένα μέρος του μυαλού τους δείχνει να αντιδρά και να λέει: «Αηδίες.» «Ναι καλά!» «Κοροϊδευόμαστε τώρα;» «τι λες;» …

Αυτό το αγνοούν οι περισσότεροι και τις περισσότερες φορές αυτό είναι που μπλοκάρει. Ο εαυτό τους αναγνωρίζει μόνο αυτό που ξέρει και έχει συνηθίσει να είναι η να κάνει. Ουσιαστικά τι γίνεται με αυτούς που πασχίζουν κάνοντας δηλώσεις; Κάνουν δηλώσεις ευαγγελίζονται τη θετική σκέψη αλλά είναι σαν να κουκουλώνουν τις αρνητικές εσώτερες φωνές και αντιδράσεις που ξεπηδούν. Φανταστείτε μια χύτρα όπου το νερό χοχλάζει, να της βάλεις το καπάκι.

Η συνειδητοποίηση και αποδοχή του τι συμβαίνει μέσα μας τι έχει να μου πει αυτή η φωνή αντίστασης ή η ενόχληση που ξεπηδά είναι σημαντική διότι με βάζει σε κατάσταση και διάθεση να σταθώ και να ψάξω και να καταλάβω. Άλλωστε πως θα ξέρω τι και πώς να το διαχειριστώ αν δεν το αναγνωρίσω και δεν μπω στη διαδικασία να μάθω πρώτα τι και γιατί μου συμβαίνει ;