ένα πρωινό σε μια σχολή Μοντεσσόρι

Φαντάζομαι να λέω στα παιδιά μου: ‘Σου δίνω αυτό το μπαούλο. Σου το χαρίζω τώρα που γεννήθηκες. Στα 6 πρώτα χρόνια της ζωής σου φρόντισε να αποθηκεύσεις τους πιο πολύτιμους θησαυρούς για τον εαυτό σου. Αυτό θα είναι εκεί για σένα κάθε φορά που το χρειάζεσαι’.

Αυτή η σκέψη ήρθε στο μυαλό μου σήμερα το πρωί, καθώς βρέθηκα να παρατηρώ τη Μοντεσσόριανή τάξη, σ’ ένα καρεκλάκι δίπλα στην πόρτα.
Τόσο κοντά μου, ούτε ένα βήμα δε μας χώριζε, τρεις μικρόσωμοι επιστήμονες, πλήρως απορροφημένοι στις διαφορετικές δουλειές τους. Ο πρώτος περνούσε χάντρες σ’ ένα κορδόνι, ο δεύτερος έγραφε μουρμουρίζοντας κάτι σ ένα πλαίσιο ενώ ο τρίτος ολοκλήρωσε σε σύντομο χρόνο 3 διαφορετικές δουλειές. Δυο βήματα δίπλα, μια παρέα από 5 παιδιά σ’ έναν μικρό κύκλο έπαιζαν –δεν ξέρω τι ακριβώς- αλλά χαρούμενα άλλαζαν στα χεράκια τους ένα μικρό κουτί και έλεγαν το ένα στο άλλο ευγενικά: ‘close your eyes’. Ήταν τόσο ήρεμα και ευτυχισμένα. Στα δεξιά της παρέας αυτής, ένας σοβαρός μελετητής, γύρω στα 4 νομίζω, πλήρως αφοσιωμένος ψηλάφιζε και μουρμούριζε τους αριθμούς στα αγγλικά αγκαλιά μ΄ ένα βιβλίο ακουμπισμένο στο τραπεζάκι του.
Κι άλλα πολλά συνέβαιναν σ’ αυτό τον υπέροχο χώρο. Απόλυτη αρμονία. Ούτε ενοχλούσαν, ούτε ένιωθαν ενόχληση. Έκαναν αυτό που ελεύθερα επέλεγαν, αυτό που ήθελαν, βρίσκονταν ακριβώς εκεί που ήθελαν να είναι.

Πλανήτης Μοντεσσόρι. Πώς να το πεις αυτό ‘τάξη’, αναρωτιέμαι;
Οι δασκάλες; Αλήθεια, δεν ακούγονται δασκάλες! Πρέπει να ψάξεις να δεις που βρίσκονται, τι κάνουν και σε ποιόν ψιθυρίζουν.
Σεβασμός. Αφοσίωση. Σεβασμός. Συνέπεια. Εμπιστοσύνη. Σεβασμός.
Τι είδα λοιπόν σήμερα; τι άκουσα και τι ένιωσα; Είδα μικρούς τέλειους ανθρώπους να ‘κατασκευάζουν’ τον εαυτό τους χωρίς περισπασμούς. Άκουσα ψιθύρους ενηλίκων και ομιλίες παιδιών. Ένιωσα τα παιδιά να γεμίζουν τα μπαουλάκια τους με ηρεμία, συγκέντρωση, αυτοσεβασμό, αυτοπεποίθηση. Τα παρακολούθησα να δρουν με ανεξαρτησία, ελεύθερη βούληση και επιλογή. Είδα τη Σοφία τους να ξεδιπλώνεται και την ενέργειά τους να δυναμώνει σε ένα περιβάλλον που είναι εκεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τους.
Επιβεβαίωσα τη σκέψη μου πως αξίζει να προσπαθήσουμε να το κάνουμε πραγματικότητα για το κάθε παιδί.

Γιολάντα Αχλαδά
NLP MP