210 62 33 450
Το χιούμορ λένε πως είναι, δη στην εκλεπτυσμένη του μορφή, δείγμα ευφυΐας. Και με αυτή τη γενίκευση ελάχιστοι, ίσως διαφωνούν. Σε ένα χιουμοριστικό εμπορικό εύρημα και δείγμα δεινού χιούμορ ως δώρο Χριστουγέννων βρέθηκα λέω αυτά που ευθαρσώς κι ευθέως ίσως να μην τολμούσα. Ας πούμε πως το χιούμορ λέει με ευγένεια το ίδιο πράγμα που η κυριολεξία ντύνει -έστω ελαφρώς- με αγένεια.
Ο λόγος για μια ευρηματική ατζέντα του 2019, με φαρδύ πλατύ τίτλο: ατζέντα για όλα όσα θες να κάνεις το 2019 για να μην κάνεις στο τέλος ούτε τα μισά. Κι αφού γελάσατε κι εσείς ηχηρά πάμε στο αληθινό παρασύνθημα. Αυτή η χιουμοριστική ατζέντα πρακτικά έκανε εξώφυλλο ένα κοινό μυστικό.
Κάθε χρόνο, βάζουμε στόχους το Γενάρη, που τους βγάζουμε το Δεκέμβρη, για να τους ξαναβάλουμε τον επόμενο Γενάρη. Και κάπως έτσι με λίγη κοπτοραπτική και μια γενναία δόση αναστεναγμού κρίνουμε ίσως πως μετά από μια δεκαετία που οι στόχοι πάνε κι έρχονται και οι αλλαγές από μεγαλεπήβολες του Ιανουαρίου γίνονται 2-3 νούμερα μικρότερες 12 μήνες μετά, ο στόχος δεν είναι για μας και το πουλάκι έχει πετάξει.
No failure only feedback, συστήνει εδώ και 45 χρόνια ο Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός, ως μια από τις θεμελιώδεις αξίες του ίδιου του συστήματος αλλά και των συνδημιουργών του R. Bandler και J. Grinder. Μια ειδοποιός μεν προσέγγιση έχει γίνει «καραμέλα» για όσους ευαγγελίζονται ότι θα σώσουν τον κόσμο και θα βοηθήσουν την οικουμένη να πετύχει τα πάντα και μιάμιση φορά παραπάνω μάλιστα.
Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Ποια είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά στο σύστημα NLP, αναφορικά με την ανακάλυψη της πληροφορίας πίσω από ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα; Πώς αυτό το “δεν υπάρχει αποτυχία αλλά ανατροφοδότηση στην πληροφορία” ανασχηματίζεται και εμποτίζει με εντελώς διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά ένα στόχο, που δεν υλοποιήθηκε.
Οι ρυθμίσεις δε γίνονται στο στόλισμα του στόχου, στη διάνθιση του και στο καλό ξεσκόνισμα για να βγει ξανά να κορνιζωθεί ως πόθος της επόμενης χρονιάς. Στο NLP για να θερίσουμε αποτελέσματα στο outer game, σπέρνουμε αλλαγή της ιδιοσυγκρασίας στο inner game.
Πολύ πιο απλά, αν η διαδρομή προς το στόχο αντιμετωπιστεί σα μια σειρά από σιδηροδρομικούς σταθμούς, από τους οποίους πέρασε το τρένο του έργου μας, αν καθίσουμε μετά την ολοκλήρωση της δραδρομής και δούμε ποια είναι η εκεί πληροφορία. Αν με τη γνώση που έχουμε αποκτήσει εκ των υστέρων δούμε ποιες ρυθμίσεις και ποιες νέες πληροφορίες έχει αυτό το γνωστό territory, αυτόματα κάθε σημείο από τις ράγες που κύλησε το τρένο μας, κάθε εκατοστό των σταθμών όπου σταματήσαμε είναι μια πολύτιμη τράπεζα γνώσεων.
Όχι γενική, Ειδική. Ραμμένη πάνω μας, στα μέτρα μας. Θέλει, όμως, περιέργεια από καρδιάς. Θέλει αυτά τα μάτια που πετούν σπίθες για να βρουν τη διαφορά σε ένα καρέ ξαναπαιγμένο στον εγκέφαλό μας και στη ζωή ίσως.
Το παιχνίδι που έχουμε παίξει, σε κάθε σταθμό, της διαδρομής, σε κάθε μέτρο της ράγας όπου έχουμε κινήσει στο τρένο μας έχει πολύ υλικό για να το ξεσκαλίσουμε μόλις φύγουμε από το ένα και μόνο ξεσκαρτάρισμα σε χαμένα και κερδισμένα παιχνίδια και τέλος. Όλα τα παιχνίδια, όλοι σταθμοί και κάθε αλληγορία τους έχει πολύ υλικό που δεν έχουμε ακόμη ανακαλύψει. Υλικό, που θέλει περιέργεια και ανοιχτό μυαλό για να ανακαλυφθεί κι αφού ανακαλυφθεί θέλει κι άλλη τόση περιέργεια για να το δεις με φρέσκια ματιά.
Τα είπε εξόχως καλύτερα ο Καβάφης. Δεν μας έχει προδώσει η Ιθάκη, είμαστε πλούσιοι κι αλλαγμένοι επιστρέφοντας, έχει αλλάξει το εσώτερο παιχνίδι και μοιράζονται πια με σοφία και τα κρυμμένα φύλλα.
Η διαφορά που κάνει τη διαφορά και αλλάζει το παιχνίδι, κρατώντας τo πάντα όμως ευχάριστο και τερπνό για την εξέλιξή μας.
Μετά οι στόχοι γίνονται μόνοι τους. Με τρόπο μαγικό κυριολεκτικά. Γιατί το αλλαγμένο εσώτερο περιβάλλον, σπρώχνει μια βιολογία προς το στόχο, γεμίζει μια διάθεση με θετικά ορμονικά κοκτέιλ και αναθεωρεί τους σταθμούς σε μικρούς προορισμούς. Κι όταν πια φτάσεις στον τελικό σταθμό, δεν αδειάζει το μέσα σου, αντίθετα, φουσκώνει με ιδέες για το πως θα το απολαύσεις.